Update van pleegouder Miranda: Een huis vol (pizza's)!

Kunt u twintig pizza’s bezorgen?
Lange tafels, eten en gezelligheid. Daar denk je toch aan als je “italiaanse taferelen” hoort? Precies dit is het thema van deze mockingbirdbijeenkomst in januari. De derde alweer. Eigenlijk hoort er ook zon bij. Maar dat wil nog niet zo lukken in januari. Ron en ik staan een dag vòòr de bijeenkomst bij de pizzeria. ”Is het mogelijk om 20 (!) pizza’s morgenmiddag rond vijf uur af te leveren?”.  Een grote lach op het gezicht van de ondernemer. Klanten die ook in de zaak staan willen meteen weten wat voor feestje ze gaan missen. Van tevoren heb ik bij alle satellietgezinnen gepolst welke pizza de kinderen lekker vinden. Met de bestelling komt het wel goed.

Shetlanders
Het voelt al veel vertrouwder, deze mockingbirdbijeenkomst. De vlag hangt traditioneel in de top. Twee jonge kinderen staan voor het raam de wapperende vlag aandachtig te bestuderen. Ze zoeken hun naam. Die hebben ze er een paar maanden geleden zelf op gezet. De gesprekken verdiepen zich. Steeds concreter wordt er gesproken over wat we als hub home ouders zouden kunnen betekenen voor eventuele ondersteuning. Ik schat in (en hoop!) dat we de komende maand wat beweging gaan zien. Afgelopen maand zijn er wat speelafspraakjes geweest. Twee lieve shetlanders en een paar borstels helpen trouwens enorm om een grote glimlach bij kinderen op het gezicht te toveren.

Huiswerk
Ik vraag tijdens de pizza-sessie of iedereen drie activiteiten wil verzinnen die ze leuk vinden om in de toekomst gezamenlijk binnen de constellatie te doen. Met een stuk papier en pen gaat jong en oud ijverig aan de slag. De kinderen overleggen enthousiast met elkaar welke activiteit boven aan het lijstje moeten komen te staan. Er worden coalities gevormd en druk gelobbyd. Huiswerk voor Ron en mij om dat verder uit te gaan werken.

Liefkozende lik
Na het inventariseren van de wensen over gezamenlijke activiteiten gingen we met de kinderen naar buiten. Weer of geen weer, ze willen naar buiten. Rondrennen en voetballen. Het is druilerig weer. Als ik zeg dat ik even naar de stal loop om de paarden te voeren en poep te scheppen, willen ze graag helpen. De jongste kinderen kunnen de volle scheppen nauwelijks in de kruiwagen tillen. Er wordt veel gelachen. Op stal willen ze de zachte glanzende vacht van de grote paarden voelen en aaien. Een liefkozende lik van een van de paarden leidt tot nog meer hilariteit.

Veel lekkers
De jongens gaan, net voor vertrek, stoer nog een keer naar buiten. Overmoedig lopen ze wat verder het weiland in. Het is daar erg donker en héél modderig. Zelfs de zaklamp op een telefoon schiet dan tekort. Bij terugkomst hebben ze allemaal wel wat weg van dalmatiërs. Hun broeken (vooral aan de achterkant) zitten vol met dikke, grote moddervlekpatronen. Onder de indruk vertelt een van de kinderen dat ze ergens een héle grote marmeren steen met geheimzinnige teksten erop hebben ontdekt. Dan vertrekken de gezinnen één voor één huiswaarts. Twee gezinnen blijven nog wat langer napraten, maar uiteindelijk gaan ook zij terug naar huis. Bij vertrek zwaait iedereen uitbundig naar oma, die op ons erf woont.  Bij wijze van bedankje denk ik, want ze had voor heel veel lekkers gezorgd vandaag. En dat past ook helemaal in het thema ‘Italiaanse taferelen’.